Column burgemeester Jan de Vries: Voor(t)leven

Begin deze maand overleed mijn vader. In de afgelopen jaren namen zijn geheugen en lichamelijke krachten steeds verder af. Toch was er nog steeds die vanzelfsprekende verbondenheid en gelukkig ook herkenning.  

In hem herkende ik ook veel van mijzelf. Naast zijn gezin en bedrijf nam hij jarenlang zijn verantwoordelijkheid voor kerk, politiek en samenleving. Dat hebben wij als kinderen met de paplepel ingegoten gekregen. Vooral zijn interesse en liefde voor de politiek hebben mij geïnspireerd. Zonder hem was ik waarschijnlijk geen burgemeester geworden. 

Anderen herkennen ook het karakteristieke stemgeluid van mijn vader in mij. Hij had een warme en diepe basstem. Zeker een octaaf lager dan mijn stem. Een stemgeluid dat je bijblijft.  

Mijn vader liet zijn stem horen. In de koorzang en op andere plaatsen. Wanneer mensen in zijn ogen het slachtoffer waren van onrecht en ongelijkheid, sprak hij zich uit. Hij had een sterk rechtvaardigheidsgevoel en was intens begaan met de nood van de wereld.  

Ik zal het karakteristieke geluid van mijn vader zeer missen. Het wordt stil. Hem in de ogen kijken kan helaas ook niet meer. Het is voor mij een troostrijke gedachte dat hij mag voortleven in zijn kinderen en kleinkinderen. Ook in hoe wij door zijn ogen naar de wereld mogen kijken en juist nu, in zijn geest ons geluid laten horen.  

Jan de Vries, burgemeester